ھک علاقے اچ ھک بابا جی دا انتقال تھئیا جنازہ تیار تھئی گئیا جئیں ویلے چا تے قبرستان گھن ونجن لگے تاں ھک آدمی اگوں آیا تے چارپائی دا ھک پاوا پکڑ گھیدا تے بولن لگا کہ مرن والے میڈے 15 لکھ ڈیونڑیں ھن، پہلے میکوں پیسے ڈو ول اینکوں دفناوݨ ڈیساں، ھن تمام لوگ کھڑے تماشا ڈیکھدے رہے ، پتراں نے آکھیا کہ مرن والیاں نے اساں کوں تاں کوئی ایہو جئی گالھ نی کتی کہ او مقروض ھِ ایں واسطے اساں نی ڈے سکدے ، متوفی دے بھیراواں نے آکھیا کہ جئیں ویلے پتر ذمہ دار کینی تاں اساں کیوں ڈیوں۔ ھن سارے کھڑے ھن تے ایں نے چارپائی پکڑی ہوعی ھِ جئیں ویلے کافی دیر گزر گئی تاں گالھ گھر دیاں عورتاں تک وی پھج گئی مرن والے دی کلھی دھیی نے جئین ویلے اے گالھ سنڑی تاں فورا اپنڑاں سارا زیور لہا تے اپنڑی ساری نقد رقم جمع کر تے ایں آدمی واسطے بھیجوا ڈیتی تے آکھیا کہ اللہ کیتے اے رقم تے زیور ویچ تے ایندی رقم رکھو تے میڈے ابو جان دا جنازہ نا روکو ، میں مرݨ توں پہلے سارا قرض ادا کر ڈیساں ۔ تے باقی رقم دا جلد بندوبست کر ڈیساں۔ اھن او چارپائی پکڑن والا شخص کھڑا تھیا تے سارے مجمع کوں مخاطب کر کے بولا اصل گالھ اے ھِ کہ میں مرن والے توں ١٥ لکھ گھنڑاں نا ھا بلکہ ڈیونڑاں ھا تے ایں واسطے کہیں وارث دی سنجھاݨ واسطے میں اے کھیڈ کیتا، ھن میکوں پتہ چل چکا ھِ کہ ایندی وارث ھک دھیی ھِ تے کوئی ایندا پتر ھِ یا نا ھی بھیرا ھِ ھن بھیرا منہ چا تے ایکوں ڈیکھدے رہے تے پتر وی ۔
ایں توں اے سبق ملدے کہ خوش نصیب ھن او لوگ جنہاں دے گھر دھیی آندی ھِ اپنڑیں دھیاں دی قدر کرو تے انہاں دے گھر اچ آون تے خوشی دا اظہار کرو ، دھیاں دی شریعت اچ بہوں فضیلت بیان کیتی گئی ھِ
